Nog maar eens een Tavel of tafel-rosé?

Op de valreep nog een rosé, want na augustus lijkt het wat misplaatst. En toch: als je dit proeft, heb je het idee dat je gestructureerd wit drinkt met de aroma’s van een lichte rode wijn. Hij smaakt helemaal niet naar typische rosé. Dit is een wijn voor aan tafel, uit Tavel dus!

Kleur bekennen

Ik heb het er eerder al eens over gehad: dat hardnekkige vooroordeel dat een donkere rosé per definitie zoet of inferieur zou zijn. Alsof kleur een kwaliteitsmeter is. Onzin natuurlijk. In rosé zegt kleur niets over zoetheid, maar alles over de schilinweking. En in het Zuid-Franse Tavel kiest men daar bewust voor. Hier maakt men rosé met body, structuur en karakter. Vóór de opmars van lichtroze Provence-rosé was rosé uit de appellatie Tavel dé rosé die op vrijwel elke Michelin-kaart stond. Niet als aperitief, maar om te combineren bij serieuze gerechten. Gelukkig zien steeds meer producenten het unieke van Tavel en wordt er steeds meer uitstekende kwaliteit gemaakt. Binnen de appellatie mag er uitsluitend rosé worden geproduceerd. En nu zelfs het grote Guigal hier een château van 80 hectare heeft aangekocht, kan de opmars toch niet meer lang uitblijven.

Nieuw elan

Château de Manissy ligt midden in de appellatie en heeft een geschiedenis die teruggaat tot 1915, toen de Missionnaires de la Sainte Famille hier de wijngaarden begonnen te bewerken. Die eeuwenoude aanpak wordt vandaag voortgezet door Florian André, de jonge wijnmaker die sinds 2003 het roer in handen heeft. Biodynamisch, met wilde gisten en een scherp oog voor detail. Ik schreef een paar maanden geleden al eens over zijn houtgerijpte Tête de Cuvée rosé: iconisch etiket, geweldige wijn met veel rijkdom. Deze Trinité laat juist een andere kant van Tavel zien: minder nadruk op hout, maar volle bak fruitexpressie.

Wanneer is ’ie het lekkerst?

De blend is typisch Tavel, met veel Grenache Noir, Syrah, Cinsault en een flinke scheut Clairette (wit), die de wijn frisheid en spanning meegeeft. De kleur is helder robijnrood met paarse reflecties. Je zou bijna schrikken van zoveel kleur. Spannende neus, met kruidigheid en rijpheid. Bittere, zwarte kers geeft smoel, frivole framboos en zesty mandarijn en grapefruit zorgen voor frisheid. In de smaak veel grapefruitbitters, gemiddelde zuren en vooral sappigheid. Witte thee, rozenbotteljam en een soepele structuur maken hem verrassend veelzijdig.

Gelukkig wel een wijn met voldoende rust om ook als aperitief te drinken, bij een lekker olijfje of een fijn stukje Comté. Het voordeel is dat je, als je aan het koken slaat, geen andere fles hoeft te openen. Schenk gewoon door, deze wijn kan best tegen een stootje.

Dit gaat verdomd lekker – hoe ongewoon het ook klinkt – bij chicken tandoori. Maar ook bij een rauwe tomatensalade met verse kruiden en partjes bloedsinaasappel. Uitstekend bij gekruide groentenschotels of een rijke bouillabaisse. En voor de durfals: probeer dit eens bij eendenborst met sinaasappel.