Kleine eigen import

Ridaroca klinkt sommigen van jullie bekend in de oren. Hun Langhe Favorita zat al eerder in onze pakketten. Die wijn, maar ook deze Barbera, is een stukje eigen import. In juli van dit jaar stond ik zelf bij hen op het erf. Tussen de glooiende heuvels en het warme stof van de zomer zaten we in de koelte van de airco, waar Andrea ons vrijwel alles wat ze maken liet proeven. Wat een feestje was dat.

Voor Piëmontese begrippen is Ridaroca nog een jong wijnbedrijf. Opgericht in 1994, en met slechts 10 hectare wijngaard produceren ze jaarlijks zo’n 60.000 flessen. Een echte boutique-producent dus, waar alles met zorg en aandacht gebeurt. De wijngaarden liggen precies op de grens van de Roero, dat sinds 2014 zelfs UNESCO Werelderfgoed is. De Roero ligt tussen Asti en Alba, twee namen die klinken als klokken in de wereld van de Barbera-druif.

Tweede viool, maar fijnbesnaard

Na Nebbiolo is Barbera de belangrijkste druif van Piemonte. Toch wordt hij vaak overschaduwd door zijn grote broer, die namen als Barolo en Barbaresco voortbrengt. Dat heeft deels te maken met de verdeling van de wijngaarden. In de streek rond Alba zijn de beste percelen vrijwel altijd gereserveerd voor Nebbiolo, simpelweg omdat daar hogere prijzen voor worden betaald. Barbera komt er in Alba daardoor vaak wat bekaaid vanaf. In Asti is dat anders: daar krijgt Barbera wél de kans om op toplocaties te schitteren. En dat proef je. Voor mij persoonlijk komt de spannendste Barbera vaak uit Asti, met meer concentratie, frisheid, spanning en zuiver fruit, waar Alba’s Barbera sneller wat zwaarder en log kan uitpakken.

Filosofie met wortels

Wat mij opviel, is hun inzet voor de natuur. Ridaroca werkt met een scherp oog voor biodiversiteit, en sinds 2015 officieel biologisch. Tussen de rijen vind je bloemen, kruiden en insecten die allemaal hun eigen rol spelen in de balans van de wijngaard. De lijfspreuk van grootvader Giuseppe hangt er nog steeds als een kompas:

Per fé l’vin bun vanta avaji l’uve bune
(Om goede wijn te maken heb je goede druiven nodig.)

En daar valt weinig op af te dingen.

Wanneer is ’ie het lekkerst?

Dit was de eerste rode wijn die we te proeven kregen. Een rijpe stijl, logisch, want 2022 was een warm jaar. Diep robijnrood met paarse reflecties. Kersenlikeur, chocola, bramen en munt, samen met wat kruidkoek van de houtrijping, een vleug peper en zachte bitters. Nu al heerlijk open en fruitig, maar met genoeg structuur en zuren om zeker nog tien jaar mee te gaan. De wijn heeft één jaar op Frans eikenhout gerijpt.

Een serieus glas, dat om serieuze begeleiding vraagt, zonder dat het meteen hoogdravend hoeft te worden. 17 tot 18 graden, in mooie Bordeauxglazen. Klassiekers als wildragù, ossobuco of gerijpte kazen zijn natuurlijk inkoppertjes. Nu al enorm lekker, maar als je je kunt bedwingen, is dit over vijf jaar nog vele malen mooier.

Hieronder een recept uit onze eigen kookstudio!