Vergeten heuvels

In het zuidoosten van Piemonte ligt de Colli Tortonesi, een streek waar de tijd nog een beetje stilstaat. Zachte heuvels, oude dorpjes en wijngaarden die meedeinen op de wind. De bodem is rijk aan kalk en klei, en dat proef je: spanning, frisheid en een mooie ziltigheid. Hier geen massaproductie, maar karakter.

Meneer Massa

Walter Massa is de man die de streek weer op de kaart zette. Een boer in hart en nieren, eigenwijs en vol overtuiging. Terwijl anderen kozen voor makkelijke druiven, ging hij dwars tegen de stroom in. Hij plantte Timorasso, een druif waar niemand meer in geloofde. Zijn collega’s verklaarden hem voor gek, maar Massa had gelijk. En hoe.
Een eigenwijze dus, dit blijkt ook uit zijn etiketten. Wie op zoek is naar het druivenras “Timorasso” op zijn etiketten komt van een koude kermis thuis. Walter is al een tijd gebrouilleerd met het consorzio van zijn gebied Colli Tortonesi, het orgaan dat onder andere gaat over de herkomstaanduiding en dus de etikettering, en “deklasseert” zodoende al zijn wijn naar het zeer generieke Vino Bianco of Vino Rosso. Wie wijn maakt in deze onderklasse van de Italiaanse wijnwetgeving heeft niet eens het recht om druivenras of zelfs jaartal op de fles te zetten. Walter is gelukkig vindingrijk genoeg om dit euvel te omzeilen. Het jaartal is vermomd in een code, en zodoende gemakkelijk te determineren. En in plaats van het druivenras zet hij al lange tijd Derthona (Tortona in plaatselijk dialect) op zijn etiketten, om aan te geven dat het om Timorasso gaat. En, oh ironie, dit vindt navolging bij veel andere wijnmakers die nog wél tot de DOC Colli Tortonesi behoren. Dit krijg je als je als consortium de meest begenadigde en beroemde van al je wijnbouwers tegen de haren instrijkt.

De witte rebel

Timorasso is geen allemansvriend. Vol, stevig en eigenzinnig, een druif met een mening. Sommigen noemen hem liefkozend de witte Nebbiolo. Niet omdat ze op elkaar lijken, maar omdat ze allebei een grote persoonlijkheid hebben en prachtig kunnen rijpen. Opvallend genoeg wordt voor de meeste expressies van deze druif gekozen voor een opvoeding zonder hout.

Wanneer is ’ie het lekkerst

Allesbehalve doorsnee wit. Kweepeer, honing, natte kiezel, anijs en wat blanke noten, zoals amandel. Fijne bitters, olieachtig mondgevoel, volle body, krachtig en rijk, maar toch voldoende ingetogen. De kalkrijke bodem zorgt hier voor een kiezelig, hartig randje, krijtachtig bijna. Een wijn met spanning.

Geef lucht is hier het devies. Even in de karaf, laat maar opkomen tot twaalf graden, zelfs warmer. Schenk hem niet te koud, zo rond de tien tot twaalf graden. Hier wil je wel bij eten. Denk aan gegrilde vis met venkel, spaghetti alle vongole of risotto met groene kruiden. Ook heerlijk bij geroosterde bloemkool met amandel of kalfstong met salsa verde. En voor de kaasliefhebbers: oude Pecorino, Comté of natuurlijk een flink brok Parmigiano. Orgaanvlees, zoals zwezerik, doet het ook goed bij deze wijn, maar daar moet je van houden.