Je hebt van die druiven die altijd de spotlight stelen en ook druiven die, al dan niet vrijwillig, genoegen nemen met een plaatsje in de coulissen. Tweede viool dus. Weissburgunder, of zoals de Fransen zeggen: pinot blanc, is er eentje uit de laatste categorie. Hij staat rijkelijk aangeplant in de Elzas en ook in Duitsland (Pfalz, Baden, Rheinhessen), maar op wat uitzonderingen na is het geen druivenras waar de gemiddelde wijnmaker zijn hoogste cuvées van vervaardigt. Ze noemen hem ook wel “het kleine broertje van de chardonnay”, maar dan minder rijk, minder uitgesproken en met minder zuren.

Maar zoals dat met zoveel druivenrassen gaat, is het vooral van belang hoeveel liefde je hem geeft. Neem die chardonnay even voor het gemak. Die is het lievelingetje, dus krijgt vaak de mooiste plekjes in de wijngaard, een sjaaltje om als het koud is, een zonnebril op bij felle zon en de meest verse houten vaten om zich in te ontwikkelen. Die weissburgunder zou ook graag op die lekkere plekjes groeien, maar staat in de praktijk toch vaak wat meer achteraf, omdat ‘ie toch maar “fruitige, zachte en wat neutrale wijnen oplevert”. Daar lijkt het laatste decennium verandering in te komen!

In Duitsland, maar vooral in Oostenrijk, groeit de populariteit. Het Oostenrijkse klimaat is uitermate geschikt, want die weissburgunder heeft koele nachten nodig en overdag gematigde warmte. Hij verliest snel zijn zuren, vandaar. Hier wordt steeds vaker een uitstekende balans gevonden tussen rijpheid en een fijne frisheid. Voor de consument is het veelzijdige karakter van weissburgunder ook aantrekkelijk. Hij levert zowel rijke, complexe wijnen op als lichtere, fruitige stijlen, wat steeds meer wijnliefhebbers aanspreekt.

Het is een familiebedrijf met een wijnbouwtraditie die teruggaat tot 1949. Het wijnhuis staat bekend om zijn toewijding aan zowel traditionele als moderne wijnbouwtechnieken, met een sterke nadruk op duurzaamheid en respect voor het milieu.

Absolute top-Pinot Blanc, dit. En al zo prachtig gerijpt. Uit het zuiden van de Pfalz in Duitsland. Witte wijn van vulkanische bodem uit de – jawel – zonovergoten wijngaard Im Sonnenschein, bij het dorpje Siebeldingen. Wilhelmshof ligt pal tegenover het bekendere Rebholz. Maar ook Wilhelmshof is een tophuis dat bij vele wijnschrijvers hoge ogen gooit. Ze staan eveneens in de top met hun mooie Winzersekt en rode wijnen van Spätburgunder/Pinot Noir. Het is een familiebedrijf met een wijnbouwtraditie die teruggaat tot 1949. Het wijnhuis staat bekend om zijn toewijding aan zowel traditionele als moderne wijnbouwtechnieken, met een sterke nadruk op duurzaamheid en respect voor het milieu.

Wanneer is ‘ie het lekkerst?

Deze witte wijn komt van vulkanische bodem. Rijk en vol, met fijne zuren en bittertjes. Een gastronomische wijn, dus drink ‘m uit een groot glas. Met dit soort wijnen is het ook van belang dat er voorzichtig met de temperatuur wordt omgesprongen. Rond de 12 graden is ‘ie op z’n best. Veel warmer en je benadrukt te veel de rijpheid. Veel kouder en je verliest veel van de aanwezige complexiteit.

2016 dus. Ook dit type wijn kan prima ouderen. Is ‘ie nu anders dan vijf jaar geleden? Zeker wel. Veel meer “tertiaire” aroma’s zoals gedroogd fruit, wat vijgen zelfs, en honing. De zuren zijn ook wat afgebouwd, dus de wijn heeft een minder fris karakter dan in zijn jeugd. Hij geeft nu de indruk wat zoeter te zijn, maar er is zeker geen extra suiker ontwikkeld. Dit heeft te maken met het zuur dat is afgebouwd, maar ook met de rijpheid van het fruit.

Rijke, krachtige en brede wijn dus. Rond en filmend nu, met fijne bitters, marsepein, amandel en iets (wal)noot. Gedroogde abrikoos, kweepeer en wat bloemenhoning. Heerlijke wijn om bij te eten. Rijpe smaken, paddenstoelen gaan uitstekend, bijvoorbeeld door een mooie pasta met wat Pecorino Romano en goede olijfolie. Zo simpel kan het soms zijn. Of rooster eens wat bospeen met honing, balsamico, venkelzaad, zout, peper en olijfolie in de oven. Kippetje erbij, misschien een gepofte aardappel met crème fraîche. Genieten maar!