Schitterend wit

Argentinië staat vooral bekend om zijn stoere rode wijnen, voor het leeuwendeel gemaakt van Malbec. Wie verder kijkt dan wat er gemiddeld in het supermarktschap staat, komt erachter dat er veel meer te ontdekken valt en dat Argentinië, ook in het vervaardigen van witte wijnen, een lange geschiedenis kent. De gemiddeld hooggelegen wijngaarden van Mendoza leveren wijnen met spanning, frisheid en karakter. Naast de altijd aanwezige Chardonnay, is er een lokale druif die eigenlijk veel interessanter is, Torrontés. Expressief, aromatisch, en 100% Argentijns.

Italiaanse Argentijnen

Zuccardi is inmiddels een winery van naam, maar hun verhaal begint eind 19e eeuw, toen de familie vanuit Italië naar Argentinië emigreerde. In de jaren vijftig startte Alberto V. Zuccardi, vader van de huidige directeur José Alberto Zuccardi, een irrigatiebedrijf. Een slimme zet, want zonder irrigatie is landbouw in dit droge land haast onmogelijk.

Om te bewijzen hoe goed zijn systeem werkte, plantte Alberto in 1963 zijn eerste wijngaarden in Maipú. Tien jaar later volgde een nieuw terrein ten oosten van Mendoza. Wat begon als een proefproject groeide uit tot een van de invloedrijkste wijnbedrijven van Zuid-Amerika. Sinds 1985 staat zoon José Alberto aan het roer, en inmiddels heeft Zuccardi een wereldwijde reputatie opgebouwd, meermaals uitgeroepen tot Best Vineyard in the World, en regelmatig onderscheiden met topbeoordelingen tot zelfs 100 punten Parker.

Cuy

Vandaag werkt de derde generatie, onder leiding van Sebastián Zuccardi, in de Valle de Uco. Daar, aan de voet van het Andesgebergte, staan de wijngaarden op grote hoogte, met veel zon en koele nachten. De druiven voor de Cuy Torrontés Natural groeien in deze regio, waar de combinatie van licht, hoogte en kalkrijke bodems zorgt voor intensiteit en frisheid. De cavia op het etiket is een bewuste keuze, hij verwijst naar het inheemse, natuurlijke karakter van de wijn. Cuy is de Andes-benaming voor een cavia, afgeleid van het Quechua-woord quwi.

Bodemnerds

De mannen zijn echte nerds als het gaat om het in kaart brengen van de bodemtypen van hun wijngaarden. Als je met ze in gesprek gaat, ben je even bezig, maar het is allemaal ongelooflijk interessant. Soms maakt vijftig meter al heel veel verschil in de wijngaard, wat betreft samenstelling. Dat heeft effect op welke druivenrassen er goed gedijen, en hoe microklimaat en bodem het uiteindelijke resultaat beïnvloeden. Ze hebben in de laatste twee decennia meerdere wijngaarden opnieuw ingedeeld wat betreft aanplant, op basis van de nieuw vergaarde kennis.

Wanneer is ’ie het lekkerst

Natuurlijk zou je dit kunnen noemen, spontane vergisting, alles rustig en handmatig. Rijping op de lie in cementen vaten. Geen filtering, geen toevoegingen. Dat levert hier een wijn op die niet direct een allemansvriend is, wel een hele zuivere, cleane stijl. Torrontés heeft een heel bloemig, bijna Muscat-achtig geurprofiel. Hij wordt ook vaak te laf, lees, niet droog genoeg, gemaakt. Hier durven ze dat wel aan, want er zit een zinderende zuurgraad in de wijn. In de neus word je nog even verleid te denken dat je met een dessertwijn van doen hebt, geurend naar lentebloesem, jasmijn, rozenblad en lychee. In de smaak een verrassend verfijnd frisse stijl, met witte perzik, ananas, grapefruit en toch ook weer wat oranjebloesem. Natuurwijn zonder funk, wel met karakter.

En wat moet je daar dan bij eten? Niet te gek hoog in de intensiteit, want de wijn is geen volle beuker, maar een begeleider van zacht-frisse voorgerechten. Ik had hem bij verse vijgen, verkruimelde zachte geitenkaas, walnoten, rucola en olijfolie. Supersimpel, maar een feestje. Kan ook heel goed bij ceviche met koriander, of spring rolls met garnalen, noedels en een soja-sesamdip. Wat ook lekker kan zijn, is de frisheid in de wijn uitdagen door hem bij een carpaccio van coquilles te schenken, met een vinaigrette van sherryazijn, wat pistache en een groene kruidensalade met basilicum, koriander en bieslook.