Over de wijn
Een wijn uit Argentinië, dat is andere koek. De wijnlanden buiten Europa hebben een lange weg afgelegd om hun eigen identiteit te veroveren. Zo’n 30 jaar geleden speelden ze, voornamelijk in Chili, Australië en Argentinië, heel slim in op de vraag naar betaalbare wijnen met een rijk en vol mondgevoel. Destijds kwam het merendeel van dit soort wijnen uit Zuid-Frankrijk, waar het warm was en de meeste producenten gebruikmaakten van nieuwe houten vaten om de wijnen in op te voeden. Dat resulteerde in wijnen met een volle body, zachte zuren en een hoog alcoholpercentage. Maar een nieuw houten vat kostte toen al een hoop geld. Dat moet toch goedkoper kunnen, dacht menig wijnmaker. Er werd geëxperimenteerd met getoaste houtstaven die in een roestvrijstalen tank bij de vergistende wijn werden gedaan. Hetzelfde gebeurde met getoaste houtsnippers, die in grote theezakjes in de wijn werden gehangen, en sommigen experimenteerden zelfs met houtpoeder, dat aan de wijnen werd toegevoegd om de vanillesmaak te geven die de consument zo waardeerde. Deze nieuwe vinificatietechnieken worden nog steeds gebruikt, zelfs in Zuid-Frankrijk, om wijnen van een bepaald prijsniveau net dat beetje extra te geven. Gelukkig ontwikkelen veel wijnlanden buiten Europa zich op een positieve manier, en wordt er steeds meer wijn gemaakt die het terroir laat spreken en waar vrijwel geen houtrijping wordt toegepast.
Neem de familie Zuccardi, een Italiaanse familie die aan het eind van de 19e eeuw naar Argentinië emigreerde. In de jaren ’50 van de 20e eeuw startte Alberto V. Zuccardi, de vader van de huidige directeur José Alberto Zuccardi, een irrigatiebedrijf. Een goede keuze, aangezien in Argentinië vrijwel geen land- en akkerbouw kan plaatsvinden zonder irrigatie, door de hitte en droogte. Om te bewijzen hoe goed het irrigatiebedrijf functioneerde, plantte Alberto in 1963 de eerste wijngaarden aan in Maipú. Tien jaar later kocht hij nieuwe wijngaarden ten oosten van Mendoza. Zijn zoon José Alberto heeft sinds 1985 de dagelijkse leiding over het wijnbedrijf. Inmiddels heeft Zuccardi een internationale reputatie opgebouwd. Zo zijn zij meerdere malen gekozen tot ‘The World’s Best Vineyard’ van Zuid-Amerika, en worden hun wijnen beoordeeld met de hoogste scores, waarbij zelfs regelmatig uitschieters van 100 punten van wijnjournalist Robert Parker voorkomen.
Deze Malbec komt uit verschillende wijngaarden die op hoge hoogte liggen, tussen de 900 en 1.200 meter, in de Uco-vallei van Mendoza. De hoge ligging zorgt voor grote temperatuurschommelingen tussen dag en nacht, wat de druiven in staat stelt om zowel hun rijpheid als hun frisse zuren te behouden. Opvallend aan Zuccardi, en dus aan zijn wijnen, is dat hij vrijwel geen houten vaten gebruikt om de wijnen in op te voeden. Dit komt doordat kleinzoon Sebastián Zuccardi kiest voor een terroir-gedreven aanpak en graag de wijngaard wil laten spreken. In plaats van zware houtinvloeden gebruikt Sebastián vooral betonnen tanks (concrete eggs) om zijn wijnen op te voeden. Deze vaten zijn niet neutraal zoals roestvrij staal, maar geven de wijn wel ruimte om te ademen, zonder de smaak te beïnvloeden met houttonen. Beton zorgt voor een langzame micro-oxidatie, wat vergelijkbaar is met hout, maar behoudt tegelijkertijd de frisheid en puurheid van het fruit. Dit helpt om de textuur van de wijn te verbeteren, zonder het toevoegen van smaken zoals vanille, kokos of karamel, die vaak uit eikenhout komen.
Wanneer is ‘ie het lekkerst?
Malbec komt oorspronkelijk uit de Franse wijnstreek Cahors, gelegen in het zuidwesten van Frankrijk. In deze regio staat Malbec bekend als Côt of Auxerrois, en het wordt al eeuwenlang verbouwd. De wijnen uit Cahors, die voornamelijk gemaakt zijn van Malbec, staan bekend om hun dieprode kleur, stevige tannines en vaak een rustiek, krachtig karakter. Deze wijnen worden in Frankrijk soms “zwarte wijnen” genoemd vanwege hun intense kleur.
In Argentinië is de wijn toch vaak wat toegankelijker en zachter van structuur door de manier van wijnmaken en het surplus aan zonuren. Dit is een lekker directe wijn, zonder poespas, en heel puur. Door het weglaten van de vanilletoets krijgt het fruit alle ruimte om te schitteren. Wat opvalt is de fijne zuurgraad, die het rijpe (bramen) fruit in toom houdt. Ook wat pruimen, zelfs lekker bloemig (viooltjes) en een draai van de pepermolen. Zachte tannines, die toch voor een lekkere bite zorgen. Serveer hem in een hoog, slank glas, wat de geuren vasthoudt. Je kunt de wijn even karafferen als je dat wilt, want hij is nog jong, maar het is niet noodzakelijk. Rond de 15 à 16 graden schenken, dus heel licht gekoeld. Dit kan ook zonder eten, als je van een krachtige borrelwijn houdt. Maar het is een prototype voor gegrild vlees, liefst zonder zoete marinade. Lekker puur, met olijfolie en zeezout. We zitten inmiddels ook in het wildseizoen, dus als je een mooie wildzwijnmedaillon kunt bemachtigen, is dat natuurlijk ook fijn. Wat gegrilde groenten erbij, ik zou kiezen voor aardpeer en knolselderij voor wat afwisseling, en je kunt los. Wil je iets alledaagser? Drink deze wijn eens bij een goede stamppot. Door de frisse zuurgraad snijdt hij lekker door het melige van de aardappel.
